DONDERDAG 18 APRIL 2019

Secretaressedag 2019 aan boord van een Spido schip

Kleurige zaken

 

Een staalblauwe lucht, een zonovergoten achterdek en een kleurrijk gezelschap. Kortom, alle ingrediënten voor een bijzonder fijne dag waren present toen ik op donderdag 18 april over de loopplank van Spido’s Ostara wandelde om één van de leukste Kennissenclub bijeenkomsten van het jaar bij te wonen: de Secretaressedag. Goed, ik had wat overredingskracht nodig om de bemanning te overtuigen dat ik daadwerkelijk uitgenodigd was om de vooral uit vrouwen bestaande passagiers te vergezellen, maar toen de heren eenmaal begrepen dat ik deze zonnige lentewoensdag opofferde ter meerdere eer en glorie van de vrije nieuwsgaring, sloeg hun argwaan om in respect: “Succes kerel, hou je taai.”

 

Sylvana Simons

In het huidige lange tenen-tijdperk is het oppassen geblazen wanneer je als mannelijke journalist een artikel aan de andere sekse wijdt. Eén verkeerd woord en Sylvana Simons staat op de stoep; een scenario dat zelfs de meest brutale reporter doet huiveren. En wanneer je het ook nog eens in je hoofd haalt om naar generalisering riekende observaties neer te pennen, moet je helemaal uitkijken; vraag dat maar aan Thierry. Oftewel, grote voorzichtigheid is geboden wanneer je je in dergelijk politiek mijnenveld begeeft. Maar goed, angst is een slechte raadgever, dus ik trek de stoute schoenen aan en werp de knuppel met een sierlijke beweging in het hoenderhok. Daar komt ie: bijeenkomsten die alleen of grotendeels door vrouwen bijgewoond worden, zijn doorgaans gemoedelijker, meer ontspannen en daardoor misschien ook wel iets gezelliger dan bijeenkomsten die voornamelijk door mannen bijgewoond worden. De ingebakken competentiedrang en vanzelfsprekende bravoure die mannelijke gezelschappen dikwijls kenmerken, is in een boot vol dames nu eenmaal ver te zoeken. Het is allemaal net iets relaxter. En dat is ook weleens prettig. Dat gezegd hebbende, was ik niet de enige man die die dag aan boord was. Kennissenclubvoorzitter Wim van Sluis was present om de gasten hartelijk welkom te heten en Spido directeur Leo Blok nam de dames middels een korte presentatie mee door de geschiedenis van zijn oer-Rotterdamse rederij, die dit jaar het 100-jarig bestaan viert. Dat het goed geoutilleerde schepenpark van Spido veel meer te bieden heeft dan rondvaarten alleen, bleek wel uit de heerlijke lunch die de bemanning opdiende. Het is dan ook geen verrassing dat het bedrijf zich, naast het vervoer van een steeds groter wordende groep toeristen en dagjesmensen, steeds meer richt op het hosten van high-end events. Waarom zou je je relaties tenslotte wegstoppen in een stoffig congrescentrum, terwijl je ook de Maas op kunt? Het wateroppervlak is immers de plek waar de Nederlander historisch gezien het beste gedijt. En dat geldt ook voor secretaresses.

 

Team rood

Na de lunch was het tijd voor het eerste programmaonderdeel. Onder leiding van kleurexpert Dorinda van Marrewijk van Kleurige Zaken namen we een duik in de wondere wereld van de kleurpsychologie. Op een grote tafel midden op het schip, lag een rits ordentelijk gestapelde kleurenkaartjes. “Jullie mogen nu allemaal een kaartje met je favoriete kleur uitkiezen en daarna is het bedoeling dat je met anderen die dezelfde kleur als jij hebben gekozen een team vormt.”  Wat volgde was een hectische stoelendans en voordat ik het wist zat ik, met mijn bordeauxrode kleurenkaartje in de hand, aan tafel bij een aantal bijzonder opgewekte dames. Nadat iedereen zijn kleurcollega’s had opgespoord nam Dorinda opnieuw het woord: “Ok, dan wil ik nu graag dat jullie met elkaar in gesprek gaan om te achterhalen welke karaktereigenschappen jullie met elkaar delen.” Een lid van team rood wilde daar best in meegaan, maar dan wel onder voorwaarde dat deze ontboezemingen in het zonlicht met elkaar gedeeld werden. Deze harde eis veroorzaakte geen discussies binnen de groep. Integendeel. En masse liepen alle rode kaarthouders naar buiten. Eenmaal op het zonovergoten achterdek gearriveerd, werd al snel duidelijk dat ik niet in de meest introverte delegatie verzeild was geraakt. “Ik ben nogal ambities, heb een grote mond en ik hou heel erg van humor”, riep de één. “Ja wij ook”, riep de rest. “Ik ben best wel impulsief, maar ook wel creatief”, stelde de volgende. Wederom gonsde er een zweem van wederzijdse herkenning door het gezelschap. “Zijn jullie ook zo competitief?”, vroeg iemand, ietwat voorzichtig. “Jazeker”, klonk het in koor. Nadat alle kenmerken van onze collectieve zielsverwantschap eenmaal op papier waren gezet, marcheerde team rood eensgezind weer naar binnen. Ondertussen hadden ook de andere teams hun gemeenschappelijke delers in kaart gebracht. “Kunnen jullie een teamlid de karaktereigenschappen laten oplezen die jullie met elkaar gemeen hebben”, vroeg Dorinda vriendelijk. “Gereserveerd, zorgvuldig, analytisch”, zo vatte de vertegenwoordigster van team blauw hun collectieve karaktereigenschappen samen. “Enthousiast, optimistisch en expressief”, somde team geel op.  “Zorgzaam, relatiegericht en harmonieus zijn de eigenschappen waar wij op uitkomen”, aldus team groen. Nadat de vertegenwoordigster van mijn team met een quasi-gewichtig gezicht het lijstje roodachtige karaktertrekjes had voorgelezen, draaide ze demonstratief het blaadje om: “Zo, en dan nu onze slechte karaktereigenschappen. Hebben jullie even?” Haar opmerking werd gevolgd op een lachsalvo, waarbij mijn rode monsterverbond aanzienlijk meer decibellen produceerde, dan de rest van de kleurteams. Voordat de situatie ontaardde in een cabaretvoorstelling, wist Dorinda de gemoederen tot bedaren te brengen door de opvallende resultaten van het kleurenexperiment van tekst en uitleg te voorzien. Wat volgde was een bijzonder interessant betoog waarin de kleurexpert haarfijn uitlegde hoe bepaalde kleuren specifieke associaties oproepen en waarom verschillende menstypes zich tot verschillende kleuren aangetrokken voelen.

 

Parkheuvel

Terwijl Dorinda haar presentatie afrondde, naderde de Secretaressedag het einde. Althans, zo veronderstelden de verschillende kleurenfracties. Maar met de Erasmusbrug - het begin- en eindpunt van de tocht – in zicht, wijzigde de Ostara koers. Het schip meerde aan bij de Parkkade, waar in het nabijgelegen sterrenrestaurant Parkheuvel nog een verrassing wachtte in de vorm van een amuse en een rondleiding door de keuken van Rotterdam’s meest voorname culinaire vlaggenschip. De eerder op het water gevormde kleurcombinaties bleken ook op het terras van Parkheuvel stand te houden: blauw zat bij blauw aan tafel, groen bezette gezamenlijk een loungebank en team rood ontfermde zich over een statafel.

De wijn, het heerlijke eten en het door enkelen geopperde idee om de dag na afloop van de tocht voort te zetten in een café dat zich hemelsbreed het dichtst bij Spido’s aanlegkade bevond, domineerden het gesprek onder hen die eerder een rode kleurkaart hadden gekozen. Ook tijdens de slotetappe van Ostara’s rondvaart bleven de eerder gevormde kleurgroepen min of meer intact. Terwijl Spido’s thuishaven langzaam maar zeker in zicht kwam, babbelde ik nog wat na met enkele dames die ik eerder als mijn fractieleden had leren kennen. We spraken over lekker eten, kinderen en de situatie thuis, maar ook over politiek, Max Verstappen en de Champions League. De met kleurvoorkeuren samenhangende persoonlijke klik was evident. Je zou bijna gaan denken dat gender niet de belangrijkste variabele is in het creëren van een gezellige, ontspannen sfeer, maar dat andere zaken hierbij van doorslaggevender belang zijn. Kleurige zaken, bijvoorbeeld.