DONDERDAG 9 JANUARI 2020

EXCLUSIEVE NIEUWJAARSBIJEENKOMST

Alles komt goed

 

“Dames en heren, goedenavond. Ik zal u niet te lang ophouden, de bedoeling is tenslotte dat we gezellig wat eten, wat drinken en met elkaar praten. Maar ten eerste wil ik jullie namens het hele team van de Kennissenclub een gelukkig, gezond en succesvol 2020 toewensen. Het wordt een mooi jaar, maar dat kan ook haast niet anders met zo’n mooi rond getal.”

 

Je kent het vast wel, die nostalgische gevoelens wanneer je door een oud fotoalbum bladert. Pagina’s met in de Hema ontwikkelde kiekjes van familie-uitjes uit de jaren 70, schoolreisjes uit de jaren 80 en studiefeestjes uit de jaren 90 voeden de hang naar het verleden. Mooi was die tijd, denk je dan. De geluidsopname, die ik van onze nieuwjaarsborrel in restaurant Goud in Rotterdam maakte, roept gelijksoortige gevoelens op. Althans bij mij.

 

De opname, die zo’n 25 minuten beslaat, verklapt een gezellige avond. Er worden rumoerige,  maar opgewekte gesprekken gevoerd, glazen rinkelen en ik hoor een ober in onvervalst Rotterdams zeggen dat je van de wijnen van Goud “geen pijn in je knar krijgt”. “Neem er gerust nog maar eentje”, raadt hij mij aan. Ik heb zijn advies gevolgd, zo meen ik me te herinneren.

 

Het was in feite een nieuwjaarsbijeenkomst als alle andere. Voorzitter Wim van Sluis nam het woord en wenste iedereen een gelukkig, gezond en succesvol 2020. “Het wordt een mooi jaar”, voegde hij er nog aan toe. De preses doelde onder meer op het feit dat de Kennissenclub dit jaar 10  jaar bestaat. Om dit heugelijke feit luister bij te zetten, stond er op 4 juni een spetterend jubileumfeest in restaurant Old Dutch op het programma. Daarnaast waren er tal van andere activiteiten gepland. Zo stond er een bezoek aan Gallery Aaldering gepland, konden de secretaresses en PA’s van onze clubleden zich verheugen op de jaarlijkse secretaressedag en zouden we samen een wedstrijd van Oranje bekijken tijdens het EK. Genoeg om ons op te verheugen dus.

 

Zoals gebruikelijk werden ook de gastheren- en vrouwen in het zonnetje gezet. En terecht, want het personeel van Goud zette alle zeilen bij om het ons zo goed mogelijk naar de zin te maken. Het restaurant, dat in januari 2019 het levenslicht zag, is een zakelijk een-tweetje tussen Herman den Blijker en Nick de Kousemaeker. Naast het eten en de excellente service, is de inrichting alleen al een bezoekje waard. Wie niet beter weet, waant zich op de set van de film The Great Gatsby; kosten nog moeite zijn gespaard om een over-the-top jaren vijftig sfeer op te roepen, met glas, marmer en heel veel goud. Of, om er even een Blijkeriaanse omschrijving bij te halen: “Correct ordinair. Een beetje porno, maar dan met héél lekker eten, en drinken!”

 

Den Blijker, zakenman als hij is, maakte van de komst van de Kennissenclub dankbaar gebruik om een aantrekkelijke actie voor het voetlicht te brengen: ‘Dames en heren, ik wil bij deze graag de Gouden Memberclub onder de aandacht brengen. Leden van deze club betalen eenmalig 5000 euro en krijgen daarvoor in twee jaar tijd voor 6000 euro aan gerechten op hun bord. Bovendien mag je als member hier een keer per jaar je medewerkers of zakenrelaties tegen kostprijs fêteren. Een prima rente op je investering dus!’

 

Na Den Blijker’s korte maar krachtige pitch, nam Wim van Sluis nog eenmaal het woord: “Dames en heren, ik zal jullie niet te lang lastig vallen. Maak er een gezellige avond van vanavond. Ik wil jullie nogmaals een mooi en gezond jaar wensen, laten we daar het glas op heffen met zijn allen!” Er klinkt een kort maar enthousiast applaus. De geluidsopname eindigt.

 

We zijn nu een paar maanden verder. Het jaar is nog lang niet afgelopen, maar ik kan met stelligheid zeggen dat onze voorzitter het mis had: 2020 wordt geen mooi jaar. We kunnen hem dit onmogelijk kwalijk nemen, op 9 januari was Corona tenslotte nog gewoon een biertje. Niemand wist dat de Chinese politie de dappere dokter Li Wenliang uit het verre Wuhan vijf dagen eerder een brief had laten ondertekenen waarin hij ‘verklaarde’ dat hij ten onrechte aan de bel had getrokken toen hij zijn collega’s wees op de gevaren van een mysterieus virus waar de ene na de andere patiënt aan bezweek. Een dag na de nieuwjaarsborrel in Goud, op 10 januari, kreeg de klokkenluider zelf last van de eerste symptomen. Een maand later was hij dood.

 

Het nieuws verandert van dag tot dag, van uur tot uur soms, dus steekhoudende voorspellingen over wat er precies komen gaat, snijden simpelweg geen hout. Wat weten we wel? We weten dat de secretaressedag is afgelast, het bezoek aan Gallery Aaldering is verschoven naar het najaar, de vaardag is geannuleerd en het EK voetbal dit jaar niet doorgaat. Ook het verjaardagsfeestje van de Kennissenclub is over de zomer heen getild; het jubileum wordt noodgedwongen naar alle verwachting op donderdag 3 september gevierd. Restaurant Goud heeft de deuren gesloten, net als alle andere horecagelegenheden die onze mooie stad van leven en elan voorzien. Den Blijker’s gouden membershipskaarten liggen in de koelkast, te wachten op betere tijden.

 

Op het moment van schrijven stromen de ziekenhuizen vol en is het maar afwachten of er genoeg intensive care bedden zijn om iedereen te behandelen. Er is hoopgevend nieuws uit Duitsland, waar nog voldoende IC capaciteit is. Onze oosterburen zijn bereid ons een handje te helpen door Nederlandse patiënten in hun ziekenhuizen op te nemen. In het jaar dat Nederland 75 jaar vrijheid viert, manifesteren de bezetters van toen zich tot de formidabele vrienden van nu. Het kan verkeren.

 

En nu we het toch over de oorlog hebben, kan ik niet er niet omheen een parallel te trekken. Organiseerden Rotterdamse ondernemers in januari 1940 ook nieuwjaarsborrels, proostend en toostend op een mooi en gezond 1940, niet wetend welk onheil hen boven het hoofd hing? Vast wel. Vijf maanden later, op 14 mei om precies te zijn, waren velen van hen alles kwijt. Zij lieten zich echter niet uit het veld slaan. Integendeel, de brand was nog niet gedoofd of de eerste zaken werden alweer gedaan. Niet in de binnenstad, die bestond niet meer, maar in restaurantjes en cafeetjes aan randen van de stad. Gewapend met inventiviteit, creativiteit en een schier bovennatuurlijke dosis werklust kwamen zij de klap te boven. En hoe. Twintig lentes later was de stad herbouwd en mocht hun haven zich de grootste ter wereld noemen.

 

Zo heet zal de soep dit keer niet gegeten worden. De huidige ramp is erg, verschrikkelijk zelfs, maar staat in geen vergelijking met de nachtmerrie die wij jaarlijks op 4 en 5 mei herdenken. We zitten in een moeilijke tijd, maar de Rotterdamse ondernemersklasse is toegerust met een gepokt en gemazeld incasseringsvermogen. Sterker door strijd, noemen we dat. Ik heb er dan ook het volste vertrouwen in dat we ons hier met z’n allen doorheen slaan. Alles komt goed!